کافه آواز

 تصنيف : پيمانة عشق (فريدون مشيري) 
 
ساقيا؛ ساقيا؛ زدهام باده نابي كه مپرس 
جامي زدهام از چشم مهربان تو / سرخوش بردم خانه به خانه كو به كو 
هر دم ز چشمانش، جرعهاي از جان جهان / ريزد به گل من، روشنتر از عالم جان 
ساقي چشمان او، پيمانه پيمانه عشق، ريزد به جام جانم 
حرفي دارد، رمزي گويد، شيدا كند ما را، يارا؛ يارا 
ساقي جامي دگر، آتش زان شعله ور  
به يك نظر، به يك نظر، ما را ز دست ما ببر 

 تصنيف : دلشدگان (علي حاتمي ، فريدون مشيري) 
 
ما دلشدگان خسرو شيرين پناهيم 
ما كشته آن مه رخ خورشيد كلاهيم 
ما از دو جهان، غير تو اي عشق نخواهيم 
صد شور نهان با ما، تاب و تب جان با ما 
در اين سر بي سامان، غمهاي جهان با ما 
با ساز و ني، با جام مي، با ياد وي  
شوري دگر اندازيم در ميكده جان  
جمع مستان غزلخوانيم  
همه مستان سراندازيم  
سراندازيم سرافرازيم  
خبر اين هنر ندانيم  
كه هر چه ميتوانيم  
غم از دلها براندازيم  

 آواز : پاسبان دل (حافظ، فريدون مشيري) 
 
پاسبان حرم دل شده ام شب همه شب              تا در اين پرده جز انديشة او نگذارم  
ديدة بخت به افسانه او شد در خواب               كو نسيمي ز عنايت كه كند بيدارم  
يارم به يك لا پيرهن خوابيده زير نسترن         ترسم كه بوي نسترن مست است و هشيارش كند  
اي آفتاب آهسته نه پا در حريم يار من           ترسم صداي پاي تو خواب است و بيدارش كند  

 تصنيف : اميد عشق (فريدون مشيري) 
 
به كجاها برد اين اميد ما را 
نشد اين عاشق سرگشته صبور / نشد اين مرغك پر بسته رها 
به كجا ميروم يارا / به كجا ميبرد ما را 
ره اين چاره ندانم به خدا / نشود دل نفسي از تو جدا 
به هوايت همه جا در همه حال / به اميدي بگشايم شب و روز پر و بال  
غم عشقت دل ما را / به كجاها برد بالا 

 آواز : كمان ابرو (حافظ) 
 

مرا چشمي است خون افشان ز دست آن كمان ابرو/ جهان بس فتنه خواهد ديد از آن چشم و از آن ابرو  غلام چشم آن تركم كه در خواب خوش مستي / نگارين گلشنش روي است و مشكين سايبان ابرو
هلالي شد تنم زين غم كه با طغراي ابرويش / كه باشد مه كه بنمايد ز طاق آسمان ابرو
رقيبان غافل و ما را از آن چشم و جبين هر دم / هزاران گونه پيغام است و حاجب در ميان ابرو
روان گوشه گيران را جبينش طرفه گلذاري است / كه بر طرف سمنزارش همي گردد چمان ابرو
دگر حور و پري را كس نگويد با چنين حسني / كه اين را اين چنين چشم است و آن راآنچنان ابرو       توكافردل نمي بندي نقاب زلف و مي ترسم / كه محرابم بگرداند خم آن دلستان ابرو
اگر چه مرغ زيرك بود حافظ در هواداري / به تير غمزه صيدش كرد چشم آن كمان ابرو