آواز : جان عشاق

 

(حافظ)      

محمدرضاشجریان  

 

 

دوش مي آمد و رخساره برافروخته بود                  تا كجا باز دل غمزده اي سوخته بود

رسم عاشق كشي و شيوة شهرآشوبي                 جامه اي بود كه بر قامت او دوخته بود

جان عشاق سپند رخ خود مي دانست                    و آتش چهره بدين كار برافروخته بود

گرچه مي گفت كه زارت بكشم مي ديدم                   كه نهانش نظري با من دلسوخته بود

كفر زلفش ره دين مي زد و آن سنگين دل        در پي اش مشعلي از چهره برافروخته بود

دل بسي خون به كف آورد ولي ديده بريخت              ا ... ا ... كه تلف كرد كه اندوخته بود

يار مفروش به دنيا كه بسي سود نكرد                 آن كه يوسف به زر ناسره بفروخته بود

گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ         يا رب اين قلب شناسي ز كه آموخته بود